‘… is een uitermate rijke collectie songs, tekstueel boeiend en zelfs uitdagend, muzikaal uiterst verzorgd omkaderd’.

Het was sinds 2016 behoorlijk stil rond Matt Harlan, singer-songwriter uit Houston, Texas. Maar het wachten blijkt de moeite waard: met ‘Best Beasts’ levert hij dertien songs af die zowel zijn talent als zijn veelzijdigheid onderstrepen. Het is de bevestiging van zijn sinds ‘Tips & Compliments’ (2009) immer gegroeide reputatie. Wat we vijf jaar geleden schreven naar aanleiding van zijn concert in de N9 te Eeklo (12/4/14; dubbelconcert met Jaimi Faulkner) en zijn derde cd ‘Raven Hotel’, is nog immer geldig. Die review kan u op Rootstime nalezen, tezamen met de loftrompet die meerdere collega’s over de jaren heen staken, zowel in recensies als in een uitgebreid interview. Maar graag verwijzen we toch nog eens naar Harlans deelname aan de documentaire ‘For The Sake Of The Song: The Story Of Anderson Fair’ (2009) Hij is er te zien naast klinkende namen als Guy Clark, Lyle Lovett, Slaid Cleaves, Nanci Griffith, Lucinda Williams, Ramblin’ Jack Elliott, Dave Van Ronk, en nog, plus, op archiefbeeld, ook de reus onder de reuzen Townes Van Zandt.

‘Best Beasts’ gaat thematisch en muzikaal vele richtingen uit, alsof Matt na deze bijna sabbatical orde op zaken wilde stellen en die zaken in al hun facetten ook wilde tentoonspreiden. Die thematiek lijkt erop te wijzen dat die songs van vrij recente datum zijn. Zo refereert opener ‘What We Saw’ aan een reeks onderwerpen die de States van nu ter harte gaan, al hint hij meer dan hij vertelt. ‘Cosby, sex, lies and dreams’, ‘…spreading like lead down some Michigan stream’, ‘Living high on the gun’ (allicht de school shootings), ‘But the bullets cost money’ (wat dan weer meer naar de buitenlandse avonturen verwijst) en ’civil war… revolution’ zijn niet mis te verstaan. Amerika is een land van leugens, angst, achterdocht en wantrouwen geworden: ‘Teachers left wondering. What’s that I hear down the hall? You would be too if you saw what we saw.’ Het elegante country arrangement verlicht de behoorlijk zwar(t)e boodschap enigszins.

Maar dat stelt ons meteen in de gelegenheid te preciseren dat ‘Best Beasts’ ingeblikt werd met een indrukwekkende ploeg (studio)muzikanten, minder bekend of zelfs onbekend bij ons, maar stuk voor stuk bollebozen op hun instrumenten. We vermelden nog wel eens iemand hier of daar, maar eigenlijk zou je dat hier voortdurend moeten doen. De arrangementen zijn voortreffelijk en aangepast aan de song. Producer (ook mixing en mastering!) Rich Brotherton kent zijn job en speelt ook nog een aardig stukje mee. De opnames gebeurden grotendeels in Ace Recording in Austin, TX, maar de puntjes werden op de i gezet in zes andere studio’s, tot in Italië toe!

Je vraagt je af welke ramp beschreven wordt in het funky rockende ‘Low Pressure’. We werden hier indertijd om de oren geslagen met de vreselijke orkaan Katrina (2005), maar orkaan Harvey (2017) bleek uiteindelijk nog schadelijker, en dat heeft Matts thuisstad Houston ten volle ervaren. Vandaar in een notendop ‘Hot water, low pressure’, de factoren die Harvey gaandeweg verergerden tot een ‘Old Testament rain’. De president laat op zich wachten, maar dat blijkt traditie: denk aan ‘Louisiana 1927’ van Randy Newman en de songs rond Katrina, waar een andere man uit Washington uitblonk in afwezigheid. Verder blijft de huidige, niet zo geliefde bewoner van het Witte Huis buiten schot, toch in directe vorm. Harlan houdt immers niet van sloganeske taal. Al is hij expliciet over het vervolg voor zijn thuishaven: dan zal het niet water, maar vuur zijn dat voor onheil zorgt, dat krijgen we omineus nog mee…

Smaakvolle southern rock, soulvolle kopers en een lekkere slide (Paul Ramirez) drijven ‘Gemini Blues’ voort, dat een meer persoonlijk thema aansnijdt: het water tussen geliefden is in alle tijden en culturen te diep: ‘But I am trying hard to love you like I should’. Als het finaal misloopt, beland je in een barroom, zoals in het zacht walsende ‘K&W’ (familiezaak K&W Cafetarias serveert sinds 1937 home style food in ruim 30 zaken in North & South Carolina en (West) Virginia) en kan je alleen maar reflecteren over de brokken, zoals Matt en zijn partner in dit duet, Kelley Mickee (van The Trishas) ‘Somebody Else’ mijmert over de werking van de tijd. Mensen en dingen die je zo goed gekend hebt, verdwijnen stilaan en verliezen alle belang: ‘We’ll hide in distant memories that flash from time to time’, maar de vraag stelt zich of het ooit wel zo diep ging… ‘Did we ever really get to know the people hiding out behind our shells?’ Wat is dit ‘Somebody Else’ een dot van een song! ‘Like Lightning (Way Out Of Town)’ (orgel Stefano Intelisano, tweede stem Libby Koch) zet het mijmeren verder, hoe je toch opnieuw je weg moet zoeken, eens ‘The truth can move through you like lightning, and the lies that fall lik ash on the ground’. Als de zon weer schijnt, ‘It’s time to get up off your knees’.

Ontroering ten top in het levensverhaal van ‘Darla Mae’. Het leven heeft haar niet gespaard. ‘The world gets in the way of all your childhood plans’. Maar er is nog hoop, want laten we onze geheimen begraven in het zand en ‘Darla Mae, you’re the only soul I think could understand’. De zon schijnt opnieuw doorheen ‘Mountain Pose’, al is het met een flinke dosis melancholie in de begeleiding: fraai pedal steel werk van Will Van Horn en al even fijne strepen accordeon van Anthony Barilla, Het ontlokt Harlan een paar van de mooiste gedachten van de hele plaat. ‘Best Beasts’ dat zijn wij allemaal. Ondanks de wirwar van ervaringen en achtergrond, aan mekaar geniet, met de naden overal zichtbaar (‘Half stitched together, where the seams all show’), zijn we toch de beste beesten die we kunnen zijn. Meer zit er niet in het vat bij dat rare verschijnsel genaamd ‘mens’. Maar je kan de boodschap even goed aanstekelijk rockend verpakken. Vermits die boodschap de hele cd overkoepelt, is ‘Best Beasts’ het terechte titelnummer.

Slotakkoord ‘Another Bad Day’ vat het allemaal nog eens samen: zou het kunnen dat Matt hier niet alleen een persoonlijk, maar ons allen zeer bekend gevoel weergeeft, maar ook de situatie in zijn land met de vinger wijst? Een verfijnd strijkersarrangement onderlijnt de weemoed. Het reflectieve ‘Catching On’, het bijzonder mooie ‘Heavy Steel’ en (‘Gravity’ (met zalig meanderend klassiek gitaarwerk van producer Rich Brotherton) hebben niet zo’n eenduidige thematiek, maar zijn niet minder boeiend in de lawine aan ideeën en inzichten dit Harlan ons aanbiedt.

Je voelt dat Matt Harlan van verre komt, na een niet zo makkelijke periode in zijn koninkrijk, maar hij heeft goud, wierook en mirre bij. In overvloed. ‘Best Beasts’ is een uitermate rijke collectie, tekstueel boeiend en zelfs uitdagend, muzikaal uiterst verzorgd omkaderd. We hopen dat Matt in de nabije toekomst onze contreien weer eens aandoet… maar dat hij dan ook eens afzakt onder de Moerdijk. Please!

Antoine Légat.